rozważanie niedzielne

Druga niedziela w oktawie Wielkanocnej jest dla nas szczególnym czasem. Jest też czasem szczególnej łaski dla naszej Wspólnoty, bo oto zbiega się z rekolekcjami o uwolnienie za wstawiennictwem św. Ojca Pio.

Cała Ewangelia dotyka nas dziś osobowo i namacalnie bo oto stajemy się jak uczniowie, którzy trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dz 2, 42-43)

Wspólnie z uczestnikami rekolekcji modliliśmy się, dzieliliśmy się wiedzą i życzliwością. Wspólnie spożywaliśmy posiłki, prowadziliśmy rozmowy przy kawie i słodkościach. A wieczorem uczestniczyliśmy we Mszy Świętej, po której uwielbialiśmy Pana dziękując za Jego obecność.

Wierzymy mocno, że Pan będzie nam przymnażał uczestników zbawienia jak Sam mówi w pierwszym czytaniu (Dz 2, 47)

Z radością śpiewaliśmy Panu wraz z psalmistą: „dziękujcie Panu bo jest miłosierny, bo Jego łaska trwa na wieki”(Ps 118, 2-4)

Ewangelia dziś porusza też kwestię naszej wiary – nie tylko w zmartwychwstanie Jezusa ale przede wszystkim w Niego samego

To czas aby odpowiedzieć na pytanie:

ile we mnie jest postawy Apostoła Tomasza?

Ile razy mówisz lub dajesz po sobie poznać «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę» (J 20,25-26)

I mimo naszej niewiary Jezus przychodzi i mówi za każdym razem «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym» (J 20, 27-28)

Nie proś więc Pana o Jego miłosierdzie, bo On je dla Ciebie ma nieustannie, ale dziękuj Mu za nie i uwielbiaj Go za to, że zawsze chce Cię zanurzać w Swoim Boskim Sercu z którego niezmierzone łaski wciąż rozlewają się na Ciebie.